Het prachtige Kameroen, dat zo rijk is aan grondstoffen en zich na de dekolonisatie in 1960 ontwikkelde als een stabiel, welvarend land, is sinds een aantal jaren in een ernstige binnenlandse crisis geraakt. Apart van de problemen in het Noorden met invallen van de Boko Haram en de grote aantallen vluchtelingen die vanuit Centraal Afrika het land binnenkomen, is er een conflict tussen het Engelstalige Noord- en Zuidwesten en de regering van Paul Biya.
Geschiedenis in het kort: op wikipedia wordt een zeer goede samenvatting gegeven tot 2017.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kameroen#Geschiedenis
Sinds oktober 2017 is het conflict een gewapend conflict, nadat bij demonstraties door het regeringsleger met scherp geschoten werd en de rebellen symbolisch de staat Ambazonië
uitriepen. Al eerder werd vreedzaam gedemonstreerd en elke maandag waren scholen en winkels gesloten uit protest tegen de regering. Van sept. t/m dec. 2017 waren de basisscholen totaalgesloten en ook het hele schooljaar 2018-2019. Dit als protest tegen de verfransing van het onderwijs.
Doordat er zoveel dorpen verbrand zijn (voornamelijk door de regering) en mensen gevlucht, wordt er te weinig voedsel verbouwd en heerst er honger. De infrastructuur is dermate beschadigd, dat ook veel mensen geen inkomen meer hebben.
De Noorse organisatie ‘Norwegian Refugee Council’ trok in mei 2019 aan de bel. Omdat zij het zo duidelijk vertellen, heb ik een stuk vertaald van hun website :
https://www.nrc.no/perspectives/2019/one-country-three-crises/
In 2016 waren er in de Engels sprekende gebieden krachtige tegen de aanstelling van Frans sprekende rechters en docenten. Toen de protesten groeiden, werden ze zo gewelddadig neergeslagen, dat er gewelddadige botsingen volgden. In 2017 verklaarden gewapende groepen in de twee gebieden (Noord-West en Zuid-West) hun symbolische onafhankelijkheid en begonnen te vechten voor afscheiding. Dit markeert de escalatie van de crisis. Sindsdien hebben de gevechten tussen het Kameroense leger en gewapende groeperingen in de twee gebieden alleen maar toegenomen. Gedwongen om de jungle in te vluchten.
Uiteindelijk werd de situatie in deze gebieden explosief. Mensen moesten vluchten om hun levens te redden. De meesten vluchtten naar het Frans sprekende Westen en de Littorale gebieden. Maar velen vluchtten ook de jungle in.
Judith, een hulpverleenster, zegt: ‘Mensen verstoppen zich omdat ze aangevallen zijn of vrezen voor hun leven. Sommigen zullen zeggen dat ze aangevallen zijn door gewapende groepen en anderen door het leger. Sommigen zullen zegen dat ze niet weten wie hun aanviel. Ze vervolgt: Je kunt je niet voorstellen hoe het leven in de jungle is. De mensen hebben geen schoon water, geen toiletten en geen toegang tot hulp. Geen voedsel en ook niet de gewone dingen die ze normaal op de markt kopen. Vrouwen en meisjes gebruiken bladeren als maandverband.
Sommige vrouwen bevallen in de jungle. Hun kwetsbare baby’s worden ziek door blootstelling aan insectenbeten en malaria. Om te helpen is NRC in augustus 2018 begonnen de mensen die getroffen zijn door de crisis, te helpen. Zij delen klamboes, dekens, slaapmatjes en landbouwgereedschap uit. Ze zorgen voor tenten voor dakloze mensen, delen hygiëne sets uit, inclusief maandverband. We trainen en ondersteunen commissies voor watermanagement en bouwen noodvoorzieningen zoals latrines. Ook leiden we acties om hygiëne onder de aandacht te brengen. NRC is in zee gegaan met lokale hulporganisaties die al ontwikkelingsactiviteiten in deze gebieden gedaan hebben. Humanitair werk is relatief nieuw voor die organisaties en dus hebben we hen getraind in humanitaire principes. We werken samen om mensen te helpen die ontheemd zijn door de crisis. Zo kunnen we meer van hen bereiken en zelfs degenen die zich in de jungle schuil houden’, aldus Judith.
Na zijn bezoek aan Kameroen zegt Jan Egeland:
“De internationale stilte rond de gruweldaden die in Kameroen plaats vinden is net zo schokkend als de vele onvertelde verhalen hartverscheurend zijn. Laten we hopen dat de wereld gaat handelen”.